Το κινηματογραφικό προφίλ της Ελλάδας στις αρχές του 1914

Κάπως έτσι φτάνουμε στο 1914, μια χρονιά σταθμός για την εξέλιξη της ελληνικής κινηματογραφίας με το γύρισμα των πρώτων ταινιών μυθοπλασίας. Ωστόσο, στις αρχές της χρονιάς τίποτα δεν προϊδέαζε για τα σημαντικά αυτά βήματα, σύμφωνα με επίσημο δελτίο του γαλλικού Γραφείου Εμπορίου με έδρα την Ελλάδα, που αναδημοσιεύτηκε στο αμερικάνικο περιοδικό The Motion Picture News στις 3 Ιανουαρίου 1914 και αξίζει ν’ αναπαραχθεί κι εδώ, ώστε να έχουμε μια αντιπροσωπευτική εικόνα της κατάστασης, λίγο πριν ξεκινήσουν τα πρώτα βήματα στον τομέα της μυθοπλασίας:

«Οι κινηματογραφικές ταινίες, τόσο δημοφιλείς στην Ανατολή, δεν έχουν ακόμη απολαύσει στην Ελλάδα την ίδια επιτυχία, όπως στην Τουρκία και την Αίγυπτο. Έγινε πολύ άσχημη εκμετάλλευση από την έναρξή τους πριν από περίπου έξι χρόνια και [η χώρα] δεν διαθέτει ακόμη ένα κτίριο ειδικά προσαρμοσμένο για τις προβολές τους, σύμφωνα με δελτίο που εξέδωσε το Γαλλικό Γραφείο Εμπορίου στην Ελλάδα. Οι προβολές γίνονται εδώ κι εκεί σ’ όλη τη χώρα, τα καλοκαίρια τα θέατρα είναι χωρίς ταβάνια, ενώ βιαστικά και άσχημα μεταμορφώνονται σε χειμερινά θέατρα, όταν αλλάζει η εποχή.
Ο κόσμος, κακομαθημένος κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού από τις ανοιχτές, υπαίθριες παραστάσεις, δύσκολα ικανοποιείται και, προκειμένου να φτιάξουν προγράμματα, τα οποία τα αφεντικά τους ζητούν ν’ αλλάζουν καθημερινά, οι εκθέτες υποχρεώνονται να αναμιγνύουν στις νέες τους ταινίες μια πολύ μεγάλη ποσότητα παλαιών, που επιφέρουν δυσπιστία απέναντι στα θέατρα (σ.μ. αίθουσες).
Τελευταία, ωστόσο, ορισμένες από τις μεγαλύτερες εταιρίες άνοιξαν παραρτήματα στην Ελλάδα. Αποσκοπούν να βελτιώσουν τις συνθήκες και, περιορίζοντας τα προγράμματα μονάχα σε καινούριες ταινίες, θα δώσουν στον κινηματογράφο νέα προοπτική με θετικές υποσχέσεις για το μέλλον του.
Οι γαλλικές ταινίες είναι κατά πολύ οι δημοφιλέστερες, ωστόσο δεν περιφρονούνται και οι αμερικανικές. Η προτίμηση του κοινού κατευθύνεται κυρίως σε τραγωδίες, έντονα μελοδράματα, ιστορίες με αστυνομικούς και εγκληματίες και επίσης σε κωμωδίες.
Στην πραγματικότητα δεν γίνονται πωλήσεις ταινιών, αλλά μόνο ενοικιάσεις. Η προμήθεια των ταινιών γίνεται από τους μεγάλους οίκους του Παρισιού, που έχουν παραρτήματα στην Αθήνα.
Η συνολική εισαγωγή των ταινιών είναι πάνω από 984.000 πόδια [δηλ. περίπου 300.000 μέτρα] το χρόνο, όμως οι ταινίες παραμένουν για σύντομο διάστημα στη χώρα και επιστρέφονται αμέσως, αφότου χρησιμοποιηθούν. Ωστόσο, ο δασμός πρέπει να καταβληθεί και δεν επιστρέφεται, όταν τα προϊόντα ξαναφύγουν από τη χώρα, όπως γίνεται στην Αίγυπτο.
Η αξία των ταινιών, παλιών και καινούριων χωρίς διάκριση, αξιολογείται στο Τελωνείο: 5 φράγκα και 80 σεντς η οκά [δηλ. 1.252 γραμμάρια], ενώ οι φόροι και άλλες τυπικότητες ανεβάζουν το κόστος σε περίπου 4 ½ το μέτρο (περίπου ένα σεντ τα 3 πόδια). Εκτός αυτού, ο φόρος επιβάλλεται στις ταινίες σε κάθε πόλη που πηγαίνουν.
Δυστυχώς ο τρόπος που επιβάλλονται στην Ελλάδα οι φόροι στο τελωνείο και τα λιμάνια, καθώς επαφίονται στις κρίσεις των διανομέων, οι οποίοι δεν έχουν μια σωστά εγκαθιδρυμένη βάση για να ενεργήσουν, αυξάνει κατά πολύ τα έξοδα των εκθετών και, κατά συνέπεια, συμβάλλει στην καθυστέρηση της ανάπτυξης του κινηματογράφου στις αγροτικές περιοχές.
Ένας Κερκυραίος επιχειρηματίας, για παράδειγμα, που πηγαίνει τα προγράμματά του στην Αθήνα, πληρώνει ποσό αντίστοιχο σχεδόν με το 50% του συνολικού κόστους ενοικίασης.
Οι πωλήσεις προτζεκτόρων και εξοπλισμών είναι μικρός, όπως και των ταινιών. Όταν ένα μηχάνημα εισάγεται, ο φόρος των 5 φράγκων και 80 σεντ ανά οκά ορισμένες φορές επιβάλλεται μόνο για τον προτζέκτορα και ορισμένες φορές για το συνολικό εξοπλισμό. Έτσι, το ποσό του φόρου που πληρώνει κάποιος σε υλικά αξίας 800 φράγκων μπορεί να κυμαίνεται από 100 έως 400 φράγκα (20 έως 80 $), ανάλογα με τη διάθεση που θα έχει εκείνη τη μέρα ο εκτιμητής του φόρου. Οι περισσότερες μεγάλες πόλεις έχουν ηλεκτρισμό. Στις άλλες, οι γεννήτριες προμηθεύουν το ρεύμα.
Υπάρχει μία εταιρία παραγωγής ταινιών στη Ελλάδα – το «Πανελλήνιο Εργοστάσιο ταινιών του Σ. Λεόνς» στην Αθήνα. Ως τώρα, αυτή η εταιρία έχει παράξει μονάχα ταινίες με επίκαιρα και τοπία, όμως ανακοινώνει την πρόθεσή της να βγάλει στο κοντινό μέλλον ορισμένα θεαματικά έργα, τα οποία θα είναι σίγουρα πετυχημένα από την άποψη των φυσικών καλλονών και των ιστορικών μνημείων, που αφθονούν.
Συνολικά, αν και η Ελλάδα δεν έχει προοδεύσει πολύ στο πεδίο του κινηματογράφου, κάποιος μπορεί να προβλέψει ότι το πνεύμα της μίμησης, που κυριεύει τους Έλληνες, και η αγάπη τους για οτιδήποτε έχει σχέση με το θέατρο, θα επιφέρει μια ταχεία επέκταση και ανάπτυξη της κινηματογραφικής βιομηχανίας στη χώρα».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου